ႏွလံုးသားအာဟာရ (ပထမတြဲ) - ေဖျမင့္

ႏွလံုးသားအာဟာရ (ပထမတြဲ) - ေဖျမင့္

မာတိကာ

၁။ ေကာင္ေလးနဲ႔ ေခြးေလး
၂။ အဲသည္လို အစ္ကိုမ်ိဳး
၃။ တစ္ႀကိမ္မွာ တစ္ခု
၄။ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္စမ္းပါ


ေကာင္ေလးနဲ႔ ေခြးေလး

စတိုးဆိုင္ပိုင္႐ွင္က ဆိုင္တံခါး၀မွာ ဆိုင္းဘုတ္အသစ္တစ္ခု ထပ္ခ်ိတ္သည္။

“ေခြးေပါက္ကေလးမ်ား ေရာင္းရန္႐ွိသည္” တဲ့။

သည္ေၾကာျ္ငာမ်ိဳးကို ကေလးေတြ အလြန္စိတ္၀င္စားသည္။ သူတို႔က ေခြးခ်စ္တတ္သူမ်ား မဟုတ္လား။ ခဏအၾကာမွာပင္ ကေလးတစ္ေယာက္ ဆိုင္ေပါက္၀သို႔ ေရာက္လာသည္။

“ေခြးကေလး တစ္ေကာင္ ဘယ္ေလာက္ေရာင္းသလဲ ခင္ဗ်” သူက ေမးသည္။

“ေဒၚလာ ၃၀ က ၅၀ အထိ ေစ်းအစားစား႐ွိတယ္” ဆိုင္႐ွင္က ေျဖသည္။

ေကာင္ေလးက သူ႔အိတ္ထဲမွာ႐ွိသည့္ ပိုက္ဆံအေႂကြေတြ ႏိႈက္ထုတ္သည္။ “ကၽြန္ေတာ့္မွာ ၂ ေဒၚလာနဲ႔ ၃၇ ဆင့္ ႐ွိပါတယ္။ ေခြးေလးေတြ ကၽြန္ေတာ္ၾကည့္လို႔ ရမလားခင္ဗ်”


ဆိုင္႐ွင္က ျပံဳးသည္။ ထို႔ေနာက္ ေခြးအိမ္ထဲမွာ႐ွိေနသည့္ ေခြးမႀကီးကို ေလခၽြန္ၿပီး ေခၚလိုက္သည္။ ေခြးမႀကီး ဆိုင္ခန္းထဲေျပး၀င္လာေတာ့ သူ႔ေနာက္က ေခြးေပါက္ကေလးငါးေကာင္ တန္းစီ၍ လိုက္ပါလာသည္။ ပိစိေကြးေလးေတြ၊ အေမြးက သိပ္႐ွည္ေတာ့ တစ္ကိုယ္လံုး အေမြးေတြ ဖံုးကာ လံုးေနသည္။ အဲသည္အထဲမွာ တစ္ေကာင္က ဟိုးေနာက္မွာ ျပတ္က်န္ခဲ့သည္။ သူကေတာ့ ေထာ့တီးေထာ့နဲ႔ႏွင့္ လမ္းမေလွ်ာက္တတ္သလို။

ေကာင္ေလးက သည္ဟာေလးျမင္ေတာ့ ခ်က္ခ်င္း စိတ္၀င္စားသြားသည္။

“ဒီေခြးေလးက ဘာျဖစ္တာလဲဟင္”

ေခြးေလးမွာ ေမြးကတည္းက တင္ပါးဆံုအ႐ိုးခြက္ ပါမလာသျဖင့္ တစ္သက္လံုး ေျခေထာ့နဲ႔ ျဖစ္ေနမည္ဟု တိရိစၧာန္ေဆးကုဆရာ၀န္က ေျပာဆိုသည့္အေၾကာင္း ဆိုင္႐ွင္ႀကီးက ႐ွင္းျပသည္။

ေကာင္ေလး ပို၍ စိတ္၀င္စားသြာသည္။

“ဒီေခြးေလး ကၽြန္ေတာ္ ၀ယ္ခ်င္တယ္ဗ်ာ” သူက ဆိုသည္။

“ဟာ…မ၀ယ္ပါနဲ႔ကြ၊ မင္းတကယ္လိုခ်င္ရင္ ငါေပးပါ့မယ္”

သည္စကားၾကားေတာ့ ေကာင္ေလး မ်က္ႏွာပ်က္သြားသည္။ သူက မေက်နပ္သည့္ အမူအရာမ်ိဳးႏွင့္ ဆိုင္႐ွင္ႀကီးကို ေမာ့ၾကည့္ၿပီး ျပန္ေျပာသည္။

“အလကားေပးတာ ကၽြန္ေတာ္ မလိုခ်င္ဘူး ခင္ဗ်၊ ဒီေခြးေလးလည္း က်န္တဲ႔ေခြးေတြနဲ႔ တန္တူ တန္ဖိုး႐ွိတာပဲ၊ တစ္ျပားသားမွ မေလ်ာ့ပါဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္ တန္ဖိုးအျပည့္ပဲေပးမယ္၊ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေလာေလာဆယ္ ၂ေဒၚလာနဲ႔ ၃၇ဆင့္ပဲ ပါတယ္၊ အခု အဲဒါယူထားပါ၊ ေနာက္ကို တစ္လ ဆင့္ငါးဆယ္စီ ေက်တဲ့အထိ ကၽြန္ေတာ္ဆပ္ေပးပါ့မယ္”

သို႔ေသာ္ စတိုးဆိုင္႐ွင္က အေလွ်ာ့မေပး။

“မလုပ္ပါနဲ႔ ကေလးရ၊ ေနာက္က်ေတာ့ မင္း စိတ္ပ်က္သြားလိမ့္မယ္၊ ဒီေခြးေလးက ေျပးႏိုင္ လႊားႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး၊ မင္းနဲ႔ ခုန္ေပါက္ ကစားႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး”

သည္အခါက်ေတာ့မွ ေကာင္ေလးက ဆိုင္႐ွင္ႀကီးကို ေမာ့ၾကည့္ကာ သူ႔ေဘာင္းဘီ ေအာက္နားစကို လွန္၍ျပရင္း ေလသံတိုးတိုးႏွင့္ ေျပာသည္။

“ကၽြန္ေတာ္လည္း ေကာင္းေကာင္း မေျပးႏိုင္ပါဘူး၊ ပါပီေလးချမာမွာ သူ႔ကိုကိုယ္ခ်င္းစာမယ့္လူ တစ္ေယာက္ေတာ့ ႐ွိဖို႔ လိုမွာေပါ့” တဲ့။

ေကာင္ေလး၏ ဘယ္ေျခေထာက္ကေလးက အေတာ္ဆိုးဆိုး၀ါး၀ါးပင္ သိမ္ေန ေကာက္ေနကာ လမ္းေလွ်ာက္ႏိုင္ရန္အတြက္ သတၱဳခ်ဳပ္တံမ်ားျဖင့္ အားျဖည့္ေပးထားရေလသည္။


အဲသည္လို အစ္ကိုမ်ိဳး


ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း ေပါလ္မွာ ခရစၥမတ္ လက္ေဆာင္အျဖစ္ သူ႔အစ္ကိုႀကီးထံမွ ကားတစ္စီးရသည္။

ခရစ္စၥမတ္အႀကိဳေန႔မွာ သူ႔႐ံုးခန္းက ထြက္လာေတာ့ လမ္းေဘးမွာ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က ေတာက္ပေသာ သူ႔ကားသစ္ႀကီးကို သေဘာက်စြာ လွည့္ပတ္ၾကည့္ေနတာ ျမင္ရသည္။ ၾကည့္႐ံုႏွင့္ အားမရေသးဟန္ျဖင့္ ေကာင္ေလးက ေမးသည္။

“ဒါ အစ္ကို႔ ကားလား” တဲ့။

ေပါလ္က ေခါင္းညိတ္ၿပီး “ေအးကြ၊ ငါ႔အစ္ကိုက ခရစ္စၥမတ္ လက္ေဆာင္ ေပးတာ” ဆိုေတာ့ ေကာင္ေလး အံ့အားသင့္သြားသည္။

“ဟာ…ခင္ဗ်ားအစ္ကိုက ခင္ဗ်ားကို အလကားေပးတာ…ဟုတ္လား၊ ခင္ဗ်ား ပိုက္ဆံ တစ္ျပားမွ မကုန္ဘူးေပါ့၊ ဟာဗ်ာ…ကၽြန္ေတာ္သာ ဆုေတာင္းလို႔ ရမယ္ဆိုရင္…” ဆိုၿပီး ေကာင္ေလး ရပ္ေနသည္။

ဆုေတာင္းလို႔ရရင္ ေကာင္ေလး ဘာဆုေတာင္းမလဲဆိုတာ ေပါလ္ ေတြးေနမိသည္။ သူ႔မွာလည္း အဲဒီလိုအစ္ကိုမ်ိဳး တစ္ေယာက္ရပါေစလို႔ ဆုေတာင္းမွာပဲေပါ့။

သို႔ေသာ္ ေကာင္ေလးထံမွ ေနာက္ထပ္ၾကားလိုက္ရေသာ စကားေၾကာင့္ ေပါလ္ ၾကက္သီးေမြးညင္း ထသြားသည္။

“ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီလို အစ္ကိုမ်ိဳး ျဖစ္ခ်င္လိုက္တာဗ်ာ” တဲ့။

ေကာင္ေလးကို သူ အ့ံအားသင့္စြာ ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ ထို႔ေနာက္မွ ႐ုတ္တရက္ ဘယ္လိုျဖစ္ သြားသည္မသိ။ “မင္း ငါ့ကား လိုက္စီးၾကည့္မလား” ဟု ေမးမိသည္။

ကားစီးၿပီး ခဏေလးၾကာေတာ့ ေကာင္ေလးက ေပါလ္ဘက္လွည့္ကာ “အစ္ကိုေရ…ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္ဘက္ လွည့္ေမာင္းေပးလို႔ ရမလားဗ်” ဟု ေမးသည္။

သူ႔မ်က္လံုးေတြ ေတာက္ပေနတာ ၾကည့္ၿပီး ေပါလ္ျပံဳးမိသည္။ ဒီေကာင္ေလးစိတ္ထဲ ဘာ႐ွိေနလဲ သူေတြးမိသည္။ သူ ကားသစ္ႀကီးစီးၿပီး အိမ္ျပန္လာတာ အိမ္နီးနားခ်င္းေတြကို ႂကြားခ်င္ပံုပဲ။

သို႔ေသာ္ သည္တစ္ခါလည္း ေပါလ္ မွားျပန္ပါသည္။

“ဟို ေလွကားႏွစ္ဆင့္နဲ႔ အိမ္ေ႐ွ႕ ရပ္ေပးပါဗ်ာ” ေကာင္ေလးက ဆိုသည္။

ေလွကားထစ္ေတြ သူ ေျပးတက္သြားသည္။ ခဏေလးၾကာေတာ့ ျပန္လာေနသံ ၾကားရသည္။ တက္သြားတုန္းကလိုမျမန္။ သူက ကေလးတစ္ေယာက္ကို ခ်ီ၍ ယူလာျခင္း ျဖစ္သည္။ ေျခမသန္ေသာ သူ႔ညီေလး။ သူက ညီေလးကို ေအာက္ဆံုးေလွကားထစ္မွာ ထိုင္ခိုင္းသည္။ သူ႔လက္တစ္ဖက္က ညီေလးကို တင္းတင္းဖက္ထားၿပီး ကားကိုျပသည္။

“ေဟာဒီမွာ ေတြ႔လား ညီေလး၊ အေပၚထပ္မွာတုန္းက အစ္ကိုႀကီးေျပာတာေလ။ ဒါ သူ႔အစ္ကိုႀကီးက ခရစ္စၥမတ္ လက္ေဆာင္ေပးတာတဲ့၊ သူ႔ပိုက္ဆံ တစ္ျပားမွ မကုန္ဘူး၊ ေနာက္က်ရင္ အစ္ကိုႀကီးလည္း ညီေလးကို ဒါမ်ိဳး ကားတစ္စီး ၀ယ္ေပးမယ္၊ အဲဒီအခါက်ေတာ့ ညီေလးကို အစ္ကိုႀကီးေျပာတဲ့ ခရစ္စၥမတ္ အေရာင္းဆိုင္ေတြမွာ ျပထားတဲ့ အလွအပ ပစၥည္းမ်ိဳးစံုေတြ ညီေလး လိုက္ၾကည့္ႏိုင္မွာေပါ့ကြ” တဲ့၊ သူက အားရပါးရ ေျပာေနသည္။

ေပါလ္ ကားထဲက ထြက္လာၿပီး ေျခမသန္ေသာ ကေလးငယ္ေလးကို ခ်ီ၍ ကားေ႐ွ႕ခန္းထဲ ထည့္သည္။ အစ္ကိုလုပ္သည့္ ေကာင္ေလးက ၀မ္းသာအားရ သူ႔ညီေလးေဘးမွ ၀င္ထိုင္သည္။

အဲသည္ေန႔က သူတို႔သံုးေယာက္ ေလွ်ာက္လည္ၾကသည့္ အေတြ႔အၾကံဳမွာ သံုးေယာက္လံုးအတြက္ တစ္သက္ မေမ႔ႏိုင္စရာ ျဖစ္ခဲ့သည္။

အထူးသျဖင့္ ေပါလ္အဖို႔ သင္ခန္းစာတစ္ခု မွတ္မွတ္သားသား ရခဲ့သည္။ ယူရျခင္းအရသာထက္ ေပးရျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္ေသာ ပီတိက ပို ႏွစ္သက္ဖြယ္ ခ်ိဳၿမိန္လွ၏…ဟူေသာ အသိတရား ။


တစ္ႀကိမ္မွာတစ္ခု


ကၽြန္ေတာ္တို႔ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္က လူသူရွင္းေသာ မကၠဆီကို ကမ္းေျခတစ္ေနရာမွာ သူေတြ႔ၾကံဳ ခဲ့ရသည့္ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုကို ေျပာျပသည္။

ေန၀င္ဆည္းဆာအခ်ိန္ ကမ္းေျခမွာ သူတစ္ေယာက္တည္း ေလွ်ာက္ရင္းက ဟိုအေ၀းဆီမွာ လူတစ္ေယာက္ လွမ္းျမင္ရသည္။ နည္းနည္း နီးလာေတာ့ ေဒသခံတစ္ေယာက္ျဖစ္ေၾကာင္း သတိျပဳမိသည္။ သည္လူက ကမ္းေျခေသာင္စပ္မွာ ကုန္းကုန္း ကုန္းကုန္းႏွင့္ သြားေနရာက တစ္စံုတစ္ရာကို ငံု႔ေကာက္ကာ ပင္လယ္ေရထဲ လႊင့္ပစ္သည္။ သည့္ေနာက္ အဲသည္လိုပဲ နည္းနည္းေလွ်ာက္သြားလိုက္ တစ္ခုခုေတြ႔လွ်င္ ေကာက္ယူလိုက္ လႊင့္ပစ္လိုက္ လုပ္ေနသည္။ ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ေတာ့ လိႈင္းႏွင့္ပါလာၿပီး သဲေသာင္ျပင္ေပၚ တင္က်န္ေနသည့္ ၾကယ္ငါးေတြကို ေရထဲ ျပန္ပစ္ထည့္ေပးေနျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း သိလိုက္ရသည္။

သည္လူ ဘာရည္ရြယ္ခ်က္ႏွင့္ လုပ္ေနသလဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔မိတ္ေဆြ စဥ္းစားမရ ျဖစ္သြားသည္။ သို႔ႏွင့္ သူ႔ကိုႏႈတ္ဆက္ၿပီး တည့္တည့္ပင္ ေမးၾကည့္သည္။ “မသိလို႔ ေမးပါရေစဗ်ာ၊ မိတ္ေဆြ ဘာလုပ္ေနတာပါလိမ့္”

“ၾကယ္ငါးေတြ သမုဒၵရာထဲ ျပန္ပို႔ေပးေနတာေလ၊ ခင္ဗ်ားျမင္တဲ့အတိုင္းပဲ၊ အခု ဒီေရက်ခ်ိန္ ေသာင္ျပင္ေပၚမွာ တင္က်န္ခဲ့တဲ့ေကာင္ေတြဟာ ေရတက္တဲ့အခ်ိန္ေရာက္ေအာင္ ဒီမွာ အၾကာႀကီး ေစာင့္ေနရမွာ ၊ ဒါေပမဲ့ အဲဒီေလာက္ၾကာရင္ ေအာက္ဆီဂ်င္ျပတ္ၿပီး ေသမွာပဲ”

“ဟုတ္ကဲ့၊ အဲဒါေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း သေဘာေပါက္ပါတယ္” ကၽြန္ေတာ္တို႔ မိတ္ေဆြက ဆိုသည္။ “ဒါေပမဲ့ ဒီကမ္းေျခတစ္ေလွ်ာက္မွာ ၾကယ္ငါးေတြ ေထာင္ခ်ီၿပီး ရွိေနမွာေပါ့ဗ်ာ၊ အဲဒီေကာင္ေတြအားလံုး ခင္ဗ်ား ဘယ္လို လိုက္ေကာက္မလဲ၊ တစ္ေယာက္တည္း မႏိုင္ႏိုင္ဘူးေလဗ်ာ၊ ၿပီးေတာ့ စဥ္းစားၾကည့္၊ ဒီကမ္း႐ိုးတန္း တစ္ေလွ်ာက္လံုးဆိုရင္ ခုလို သဲေသာင္ျပင္ေပါင္း ရာခ်ီရွိမွာေပါ့၊ ဒီေသာင္စပ္တိုင္းမွာ ရွိေနမယ့္ ၾကယ္ငါးေတြ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ၊ သူ႔သဘာ၀နဲ႔သူ ျဖစ္ေနတာ၊ ခင္ဗ်ားတစ္ေယာက္ေၾကာင့္ ဘာေတြ ထူးျခားေျပာင္းလဲ သြားႏိုင္မလဲ”

ေဒသခံပုဂၢိဳလ္က ျပံဳးသည္။ ေနာက္ထပ္ ၾကယ္ငါးတစ္ေကာင္ ေကာက္သည္။ ထို႔ေနာက္ “တျခားေကာင္ေတြအတြက္ မထူးျခားေပမယ့္ ေဟာဒီ ၾကယ္ငါးတစ္ေကာင္အတြက္ေတာ့ ထူးျခားသြား တာေပါ့ဗ်ာ” ဟု ဆိုကာ ပင္လယ္ေရထဲ လွမ္းပစ္ထည့္လိုက္ေလသည္။

ျဖစ္ေအာင္လုပ္စမ္းပါ

၁၉၅၇ ခုႏွစ္ ကယ္လီဖိုးနီးယားတြင္ ဆယ္ႏွစ္ရြယ္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ရည္မွန္းခ်က္ပန္းတိုင္ တစ္ခု ခ်သည္။

အဲသည္အခ်ိန္က အေမရိကန္ ေၾကးစားေဘာလံုး (ရပ္ဂဘီေဘာ) ေလာကတြင္ ဂ်င္(မ)ဘေရာင္းသည္ အေက်ာ္ၾကားဆံုး ေနာက္တန္းအလယ္လူ ျဖစ္သည္။ ပိန္တာ႐ိုးေကာင္ေလးက သူ႔ေအာ္တိုလက္မွတ္ လိုခ်င္သည္။ သည္ရည္မွန္းခ်က္ ေအာင္ျမင္ေရးအတြက္ ေကာင္ေလးမွာ ေက်ာ္လႊားရမည့္ အခက္အခဲတခ်ိဳ႕ ႐ွိေနသည္။

သူသည္ လူမဲ ဆင္းရဲသားရပ္ကြက္တြင္ ႀကီးျပင္းရသူ ျဖစ္သည္။ သူ႔ချမာ ဘယ္တုန္းကမွ ၀၀လင္လင္ မစားရ။ အာဟာရ ခ်ိဳ႕တဲ့မႈေၾကာင့္ အ႐ိုးေပ်ာ့ေရာဂါ ရေနသည္။ အ႐ိုးေပၚအေရတင္သည့္ သူ႔ေျခေထာက္ ခြင္ခြင္ေလးကို သံမဏိထိန္းတံမ်ားျဖင့္ က်ားကန္ေပးထားရသည္။ ေလာေလာဆယ္လည္း ပိုက္ဆံမရွိသျဖင့္ ေဘာပြဲ၀င္ၾကည့္ရန္ လက္မွတ္မ၀ယ္ႏိုင္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဂ်င္(မ)ဘေရာင္း ကစားၿပီး၍ ျပန္တက္လာသည့္အခ်ိန္ ေတြ႔ဆံုရန္ အ၀တ္လဲခန္းနားက စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနရသည္။

ဂ်င္(မ)ဘေရာင္းႏွင့္ေတြ႔ေတာ့ ေအာ္တိုေရးေပးရန္ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ေတာင္းခံသည္။ ဘေရာင္း လက္မွတ္ထိုးေနသည့္အခ်ိန္ ေကာင္ေလးက ေျပာျပသည္။

“မစၥတာဘေရာင္း…. ခင္ဗ်ားပံုကို ကၽြန္ေတာ့္အခန္းနံရံမွာ ခ်ိတ္ထားတယ္ဗ်၊ စံခ်ိန္ေတြအားလံုး ခင္ဗ်ား ခ်ိဳးထားတာ ကၽြန္ေတာ္သိတယ္၊ ခင္ဗ်ားက ကၽြန္ေတာ္ ၾကည္ညိဳေလးစားဆံုး ပုဂၢိဳလ္ဗ်”

ဘေရာင္း ျပံး၍နားေထာင္ၿပီး သြားရန္ျပင္သည္။ သို႔ေသာ္ ေကာင္ေလးက မၿပီးေသး။ “ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေန႔က်ရင္ မစၥတာေရာင္းတင္ထားတဲ့ စံခ်ိန္ေတြအားလံုးကို ခ်ိဳးမယ္ဗ်” သူက ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ ေၾကျငာသည္။

ဘေရာင္း ျဖံဳသြားသည္။ “သားနာမည္ ဘယ္လိုေခၚလဲကြ” သူ ေမးလိုက္မိသည္။

“အိုရင္သယ္ဂ်ိမ္း(စ)ပါ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ အိုေဂ်လို႔ အတိုေကာက္ ေခၚၾကပါတယ္” ေကာင္ေလးက ျပန္ေျဖသည္။

ေနာက္ပိုင္းတြင္မူ အိုေဂ်ဆင္မဆင္ ဆိုေသာ ထိုအ႐ိုးေပ်ာ့ႏွင့္ ေကာင္ေလးသည္ ထူးခၽြန္ထင္ရွားေသာ ေဘာလံုးသမားတစ္ဦး တကယ္ ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ထိခိုက္ဒဏ္ရာေၾကာင့္ ေဘာလံုးေလာကမွ ေစာစီးစြာ ႏႈတ္ထြက္ခဲ့ရသည့္အခ်ိန္၌ ဂ်င္(မ)ဘေရာင္းတင္ခဲ့သည့္ စံခ်ိန္မ်ားအနက္ သံုးခုမွအပ က်န္အားလံုးကို သူခ်ိဳးႏိုင္ ခဲ့သည္။

လူတစ္ေယာက္ကို ထက္သန္တက္ႂကြေအာင္ ႏိႈးဆြေပးသည့္ေနရာ ရည္မွန္းခ်က္ပန္းတိုင္ ခ်မွတ္ျခင္း ေလာက္ အင္အားျပင္းေသာအရာ မ႐ွိပါ။ ထို႔ေၾကာင့္…

ပန္းတိုင္ ခိုင္ခိုင္ခ်ပါ။ ၿပီးလွ်င္ အဲသည္အတိုင္း တကယ္ျဖစ္ေအာင္ စြမ္းေဆာင္ပါ